Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015

Μια σύντομη σκέψη για τις φυλακές ~ Mauricio Morales




Οι φυλακές σήμερα και από πάντα,είναι όπλα τιμωρίας που η εξουσία αξιοποιεί για όποιον επιτίθεται στην ατομική περιουσία. Οι εκμεταλλευτές εξυπηρετούνται από αυτούς τους κατασταλτικούς μηχανισμούς.
Διατηρούν το νόμο και την τάξη για να διαιωνίσουν τα προνόμιά τους και να προφυλάξουν το αηδιαστικό τους στάτους κβο.
Σε αυτούς που εξεγείρονται, εφαρμόζουν παραδειγματικές μεθόδους, υποδαυλίζοντας το φόβο και εξαλείφουν αυτούς που επιθυμούν να ανατρέφουν την τάξη. Έπειτα, δημιουργούν για τους εαυτούς τους, μια φυλακή έξω απ’ τα τείχη των φυλακών, μια φυλακή μέσα στις συνειδήσεις τους, όπου τα κάγκελα και οι κλειδαριές είναι οι φόβοι που μας ταΐζουν καθημερινά.
Δεν μπορούμε να απαρνηθούμε ότι υπάρχουν τα τείχη που σήμερα εγκλείουν τους αδερφούς και τις αδερφές μας. Αλλά είναι ακριβώς οι φυλακές του νου μας αυτές που ακυρώνουν μια αλληλεγγύη πραγματική, καθημερινή και ενεργή.
Είναι οι δικοί μας φόβοι που εξοντώνουν τις επιθυμίες μας να καταστρέψουμε την εξουσία, να μεγεθύνουμε την αγριάδα μας και να επιτεθούμε στους εχθρούς.
Αυτή είναι η ώρα να δράσουμε, στην καθημερινή μας ζωή μαζί με τους κοντινούς μας, για την καταστροφή της κοινωνίας φυλακή και για την καταστροφή κάθε κοινωνικής προσπάθειας για μεταρρύθμιση αυτού του σιχαμερού συστήματος θανάτου.
Η αλληλεγγύη δε θα πρέπει ποτέ να είναι ένα κενό σύνθημα, αλλά αντίθετα καθημερινή δράση σύγκρουσης με την εξουσία.
Και με τη συνεχή υποστήριξη προς τα αιχμάλωτα αδέρφια μας σε αυτόν τον πόλεμο, μέχρι θανάτου.

Από το βιβλίο " Mauricio Morales Presente!" των εκδόσεων Μαύρη Διεθνής

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

Το Τραγούδι Της Τελευταίας Συνάντησης ~ Άννα Αχμάτοβα




Στο στήθος ένα σφίξιμο
Το βήμα χάνω, πάω βιαστική
Από την αγωνία, την λαχτάρα, φόρεσα
Το γάντι το αριστερό, στο χέρι το δεξί...

Τόσα σκαλιά ν’ ανέβω, αδύνατον.
Μα, είναι τρία, χρυσή μου.
Ήχος γλυκός σαλεύει μες στα δέντρα
Και το φθινόπωρο μου λέει "Πέθανε μαζί μου"...

Η τύχη μου παντοτινά ασταθής
Άχαρη, σαν εσένα. Είμαι απελπισμένη.
Λύση καμιά δεν βλέπω, ω! ακριβέ.
Πεθαίνω εγκαταλειμμένη...

Tο βλέμμα στρέφω, να το σπίτι μας κι η κάμαρα
Κεχριμπαρένια καίνε τα κεριά
Της τελευταίας μας συνάντησης το σμίξιμο
Και η φωνή σου μες στ΄ αυτιά μου ακόμα τραγουδά
Σαν άσπρη πέτρα μέσα στο πηγάδι,
Μια ανάμνηση εντός μου επιμένει...

Ούτε μπορώ ούτε θέλω να τη διώξω
Είναι χαρούμενη μαζί και λυπημένη
Μου φαίνεται πως θα τη δει αμέσως
Όποιος βαθιά στα μάτια με κοιτάξει.
Και θ' απομακρυνθεί συλλογισμένος
Σαν για μια θλιβερή ν' άκουσε πράξη...

Ξέρω πως οι θεοί μεταμορφώναν
Ανθρώπους σ' αντικείμενα μ' αισθήσεις
Ώστε να ζουν παντοτινά οι εξαίσιες θλίψεις...

Ως η ανάμνησή μου εσύ θα ζήσεις...

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

Φθινόπωρο ~ Γιώργος Μακρής


Είμαστε τα κορίτσια που κουράστηκαν
Να γελούν και να αμύνονται.
Είμαστε οι ρίζες των δέντρων που ξάπλωσαν
Ο αέρας που κουνούσε πάνω τους τα φύλλα
Άδειοι στρατώνες οι ψυχές μας, μυρίζουν
Το φθινόπωρο περ’ απ’ το δάσος.
Η βροχή μυρίζει, τα φύλλα μυρίζουν
Η γη μυρίζει.
Οι νέοι άνθρωποι φεύγουν
Τα παραθυρόφυλλα κλείνουν.
Μπαίνουν τα γυναικεία ποδήλατα
Στην αποθήκη,
Το άλλο καλοκαίρι θα ευθυμήσουμε.
Είμαστε οι άνθρωποι που έμειναν
Είναι κι αυτό κάτι.
Τι μαρτυρική ψυχή ζει το καλοκαίρι!
Ποιος δεν το ευχήθηκε να γίνει αστραπή.
Φέτο ασχοληθήκαμε με το τι θα πει
Να χτυπάς γροθιά στο μαχαίρι.
Φέτο ανακαλύψαμε ένα νέο χέρι
Μπήκαμε στο σχήμα του με μια προσευχή.
Το χαμένο νόημα που ‘χει η βροχή
Η ψυχή μας έμαθε να ξέρει...

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015

Να κοιμάσαι ~ Πωλ Ελυάρ



    Να κοιμάσαι με τον ήλιο στο ένα μάτι και με το φεγγάρι στο άλλο
μ’ έναν έρωτα στο στόμα κι ένα ωραίο πουλί μες στα
μαλλιά
στολισμένη σαν τους κάμπους, σαν τα δάση, σαν τη θάλασσα στολισμένη και πεντάμορφη σαν το γύρο του κόσμου.
Να φεύγεις και να χάνεσαι
μεσ’ απ’ τους κλώνους των καπνών και τους καρπούς του
ανέμου
πόδια πέτρινα με κάλτσες άμμου γερά πιασμένη από του ποταμού τους μυώνες
και μιαν έγνοια, τη στερνή, στην καινούρια σου όψη επάνω.
                                                                           

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

Φύγε, η καρδιά μου νοσταλγεί... ~ Κώστας Καρυωτάκης




Φύγε κι άσε με μοναχό, που βλέπω να πληθαίνει
απάνω η νύχτα, και βαθιά να γίνονται τα χάη.
Ούτε του πόνου η θύμηση σε λίγο πια δε μένει,
κι είμαι άνθος που φυλλοροεί στο χέρι σου και πάει

Φύγε καθώς τα χρόνια κείνα εφύγανε, που μόνον
μια λέξη σου ήταν, στη ζωή, για μένα σαν παιάνας.
Τώρα τα χείλη μου διψούν το φίλημα της μάνας,
της μάνας γης, και ανοίγοντας στο γέλιο των αιώνων

Φύγε, η καρδιά μου νοσταλγεί την άπειρη γαλήνη!
Ταράζει και η ανάσα σου τα μαύρα της Στυγός
νερά, που με πηγαίνουν, όπως είμαι ναυαγός,
εκεί, στο απόλυτο Μηδέν, στην Απεραντοσύνη.
 
 

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2015

Κάποτε θα τελειώσουν όλα αυτά ~ Τάσος Θεοφίλου



Κάποτε θα τελειώσουν όλα αυτά.
Και θα λέμε ότι τουλάχιστον προσπαθήσαμε.
Ότι δεν ήρθαμε άδικα στη ζωή.
Ότι δε γίναμε άδικα βάρος στη γη.
Ότι κάτι αφήσαμε πίσω μας.

Και θα’ χουμε ρυτίδες στα πρόσωπα.
Κάθε ρυτίδα και μια χαρακιά.
Για κάθε στιγμή αγωνίας.
Για κάθε αιωνιότητα μοναξιάς.

Όσοι φοβούνται τις ρυτίδες,
φοβούνται το παρελθόν τους,
το ανούσιο παρόν τους,
το προδιαγεγραμμένο μέλλον τους.
Μισούν τον εαυτό τους. Αυτό που γίνονται.

Ο χρόνος αφήνει τα σημάδια του.
Κι εμείς θα τα φέρουμε περήφανα.
 
 
 

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2015

Κλείτος Κύρου ~ Οι Eνέδρες


Όσο κι αν προσπαθείς δε θα μπορέσεις
Να εκμηδενίσεις τη μνήμη των πραγμάτων
Να ταπεινώσεις την ανάμνηση εκείνου
Που μες σε φλόγες ανασήκωνε το σώμα σου
Και το απίθωνε λιπόθυμο πέρα απ' την καταχνιά...

Όπου κι αν πας θα σε καταδιώκει
Ο βόγκος του θηρίου που δαμάστηκε
Βαθιά μια δίψα σκοτεινή θα σε παιδεύει
Σαν τότε που το παραπέτασμα εσχίσθη
Και ξαναβρήκε ο άγγελος την πρώτη του λαλιά...

Όσο κι αν πολεμάς δε θα εκπορθήσεις
Τις μυστικές εστίες αντιστάσεως
Δεν ωφελεί να σημαδεύεις χωρίς στόχο
Εκεί που πλάγιαζες με ιαχές θριάμβου
Ενέδρες θα σου στήνουνε κρυμμένες μες στην αντηλιά...


Κλειδάριθμοι - 1963